Lögreglan refsar okkur fyrir að mótmæla

Líf mitt gjör­breyttist þann 8. nóvember á síðasta ári. Ég er sálfræð­inemi í háskóla frá Santiago í Síle og á þessum tíma átti háskólinn hug minn allan.

Þennan umrædda dag tók ég þátt í fjölda­mót­mælum. Ég var skotinn í bæði augun af Cara­binero-lögreglu og missti í kjöl­farið alveg sjónina

Hvers vegna var ég skotinn? Vegna þess að ég nýtti rétt minn til að taka þátt í mótmælum.

Mótmælin hófust þann 18. október 2019 þar sem við kröfð­umst kerf­is­breyt­inga vegna ójöfn­uðar í samfé­laginu. Það er alltaf ákveðin áhætta að fara út á götu til að krefjast rétt­inda sinna í Síle. Það er ekki hægt að vera viss um að komast heim heilu og höldnu.

Samkvæmt opin­berum tölum mann­rétt­inda­stofn­un­ar­innar í Síle létust að minnsta kosti fjórir einstak­lingar og 12.500 særðust af völdum örygg­is­sveita á fyrstu sex vikum mótmæl­anna. Amnesty Internati­onal greindi frá því að hagla­skotum og tára­gassprengjum var vísvit­andi miðað á efri hluta líkama mótmæl­enda með þeim afleið­ingum að minnsta kosti 460 mótmæl­endur hlutu augná­verka á þeim fjórum mánuðum sem mótmælin stóðu yfir.

Ásetn­ingur yfir­valda var augljós. Hann var sá  að refsa okkur fyrir að mótmæla.

Fram­farir í málinu

Síðan þetta gerðist hefur margt fólk víða að boðist til að hjálpa mér og við höfum byggt upp stórt tengslanet. Ég er þakk­látur fyrir þann stuðning og samhug sem mér hefur verið sýndur. Það gefur mér styrk til að halda áfram.

Ég hef ávallt trúað á mikil­vægi rétt­lætis, sann­leikans og skaða­bóta fyrir þolendur mann­rétt­inda­brota á tímum alræð­is­stjórnar hersins á 20. öld í Síle. Ég trúi því að það sé mikil­vægt að nota þetta stóra stuðn­ingsnet til að berjast fyrir rétt­læti enn og aftur.

Yfir­völd hafa upplýst mig um fram­vindu rann­sóknar á máli mínu. Það voru miklar tafir en í ágúst, eftir níu mánuði, var Claudio Crespo, liðs­for­ingi Cara­binero-lögreglu­sveit­inni hand­tekinn fyrir grun um að hafi valdið áverkum mínum. Ég er ánægður með þessar fram­farir en nú bíð ég eftir því að dóms­kerfið virki og ákæri þá einstak­linga sem gáfu Cara­bineors-lögreglu­mönnum leyfi til að skjóta okkur dag eftir dag.

Breytt líf

Það hefur verið erfitt að venjast því að hafa misst sjónina. Fyrstu dagana var mjög erfitt fyrir mig að halda á gaffli til að borða. Ég varð að læra það alveg upp á nýtt. Með tímanum hef ég náð aukinni færni til að halda áfram að lifa lífinu. Núna get ég gert hluti eins og að elda mat, jafnvel þó það sé illa gert þá get ég það. Ég er líka að læra að spila á trommur og píanó.

Enn brotið á mótmæl­endum

Ég hef haldið mig að mestu heima með fjöl­skyldu minni út af heims­far­aldr­inum. Við höfum verið eins lítið úti og mögu­legt er til að taka ekki neina áhættu. Því miður á kúgun sér enn stað í Síle. Hermenn eru á götum úti, vopn­aðir rifflum og hagla­byssum, til að stöðva útbreiðslu kórónu­veirunnar. Ég átta mig ekki á því af hverju þetta á sér stað í Síle. Ég skil ekki tilganginn með því að hermenn séu vopn­aðir á götum úti á tímum kórónu­veirufar­ald­ursins.

Hermenn eru ekki þjálf­aðir í að halda still­ingu meðal almenn­ings á mótmælum. Þeir eru þjálf­aðir fyrir stríð. Fyrir nokkrum mánuðum var karl­maður skotinn og hlaut hann alvar­legan augná­verka. Því miður eru þessir hlutir enn að gerast í kórónu­veirufar­aldr­inum. Afstaða stjórn­valda til mann­rétt­inda­brota hefur ekki breyst.

Ég mun eftir bestu getu ávallt styðja við þolendur mann­rétt­inda­brota. Það verður að halda áfram að krefjast rétt­lætis og skaða­bóta þegar brotið er á mann­rétt­indum.

Stytt grein eftir Gustavo Gatica.