Stjórn­völd hafa lítið svigrúm til að rétt­læta takmark­anir á rétt­inum til að mótmæla. Samkvæmt alþjóða­samn­ingi um borg­arleg og stjórn­málaleg rétt­indi verða allar takmark­anir á rétt­inum til að mótmæla að uppfylla þrjú skil­yrði: þær verða á byggja á lögum, þjóna lögmætu mark­miði og vera nauð­syn­legar og hóflegar. Lögmæt markmið til að takmarka réttinn til mótmæla eru á grund­velli þjóðarör­yggis, í þágu almanna­heilla, alls­herj­ar­reglu, til verndar lýðheilsu fólks, siðgæðis eða til að verja rétt­indi og frelsi annarra.

Skýrt dæmi um takmark­anir á þessum rétti sem kunna að vera rétt­mætar tengjast kórónu­veirufar­aldr­inum. En jafnvel þegar faraldur geisar verða allar takmark­anir á rétt­inum til að mótmæla að uppfylla fyrr­greindu skil­yrðin þrjú. Sótt­varn­ar­að­gerðir og lokanir sem takmarka rétt okkar til frið­samra funda­halda kunna að vera nauð­syn­legar til að tryggja lýðheilsu og öryggi fólks, og réttinn til heilsu. Takmark­anir á samkomum verða ávallt að fylgja öðrum lögum. Ef funda­frelsið skerðist það mikið án þess að það verndi nægi­lega heilsu okkar og öruggi þá er ekki verið að gæta meðal­hófs. Takmark­anir mega aldrei ganga svo langt að þær taki í raun burt réttinn sem verið er að takmarka.

Einungis má setja funda- og tján­ing­ar­frelsi skorður samkvæmt alþjóða­lögum þegar hvatt eða kynt er undir hatri, ofbeldi eða mismunun. Í 2. mgr. 20. gr. samn­ingsins um borg­araleg og stjórn­málaleg rétt­indi (SBSR) stendur eftir­far­andi um hatursorð­ræðu: „[Allur] málflutn­ingur til stuðn­ings haturs af þjóð­ernis-, kynþáttar- eða trúar­bragða­legum toga spunnið sem felur í sér hvatn­ingu um mismunun, fjand­skap eða ofbeldi [skuli] bann­aður með lögum.“ Tjáning sem er móðg­andi, hneyksl­anleg, trufl­andi eða umdeil­anleg nýtur hins vegar verndar samkvæmt alþjóða­lögum.

Þessar öflugu staf­rænu lausnir hafa ekki farið fram hjá ríkis­stjórnum heims sem kapp­kosta margar hverjar að takmarka málfrelsi og mótmæla­að­gerðir. Aðgerðum eins og eftir­liti, netlok­unum og ritskoðun er ætlað að ná stjórn á netheimum og safna upplýs­ingum um aðgerða­sinna.

Þegar mótmæli fóru fram í Hvíta-Rússlandi árið 2020 kom í ljós að síma­fyr­ir­tæki í landinu höfðu lokað á aðgang að netinu á farsímum að fyrir­skipun stjórn­valda. Mótmæl­endur greindu frá því að þeir hefðu engin tæki­færi á að skrá­setja og deila upplýs­ingum með heims­byggð­inni um það sem þeir sáu og upplifðu á staðnum. Þetta ástand leiddi til víðtæks lögreglu­of­beldis og geðþótta­hand­takna og gerði þeim aðilum sem fylgdust með mann­rétt­indum ómögu­legt að greina nákvæm­lega frá aðstæðum.

Egypsk stjórn­völd hafa óspart beitt lokunum á netinu til að hindra frjálst flæði upplýs­inga á umbrota­tímum. Á mótmælum árið 2011 sem miðuðu að stjórn­ar­um­bótum var lokað á aðgang að netinu og öðrum fjar­skipta­búnaði í Egyptalandi í fimm daga á meðan áróð­urs­efni til stuðn­ings stjórn­völdum var komið á fram­færi. Svip­uðum takmörk­unum var komið á í tengslum við mótmæli árið 2019 og 2020 þegar lokað var á What­sApp og Signal.

Með auknum tækni­fram­förum fjölgar þeim tilfellum ört þar sem fjölda­eft­ir­liti er beitt með notkun á drónum, eftir­lits- og líkams­mynda­vélum og öðrum tækni­búnaði. Gögnum sem safnað er saman fyrir tilstilli þessarra tækninýj­unga er hægt að beita til að auðkenna mótmæl­endur af hand­hófi en það brýtur gegn rétti þeirra til frið­helgi einka­lífs. Fjölda­eft­irlit fælir fólk oft frá þátt­töku í mótmælum og er oft notað í þeim tilgangi af yfir­völdum.

Þegar „Black Lives Matter“ mótmælin fóru fram árið 2020, vítt og breitt um Banda­ríkin, var sérstakri tækni beitt til að auðkenna andlit og safna saman upplýs­ingum um mótmæl­endur án þeirra samþykkis.